Πολυάριθμα είναι τα είδη αυτών των φυτομυζητικών εντόμων που μπορεί να συναντηθούν στα εσπεριδοειδή μας. Εντούτοις εκείνα που έχουν κάποιο σοβαρό πρακτικό ενδιαφέρον - από άποψη διάδοσης και συχνότητας
εμφάνισης - είναι: η Πράσινη μελίγκρα (Aphis cίtricola v.d.G.), η Μελίγκρα του βαμβακιού (Aphis gossypίί - Glo) και η Μαύρη μελίγκρα (Toxoptera aurantίi B.d.F.). Το τελευταίο αυτό είδος αναπτύσσεται επί όλων των εσπεριδοειδών, ενώ τα πρώτα δύο δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για την πορτοκαλιά, μανταρινιά και κλημεντίνη , προσβάλλοντας αραιά και σπάνια τη λεμονιά.
Στο σύνολο, οι επιφερόμενες ζημιές από αυτά τα είδη μελίγκρας μπορούν να έχουν κυμαινόμενο αγρονομικό ενδιαφέρον. Η παρουσία τους επί των δέντρων προκαλεί μια άμεση ζημιά που συνίσταται στην απομύζηση θρεπτικών χυμών από τα προσβεβλημένα φύλλα και τους τρυφερούς βλαστούς (και στη μείωση της αφομοιούσας επιφάνειας με τα ισχυρά κατσαρώματα των φύλλων), με αποτέλεσμα το αδυνάτισμα του δέντρου και, σε μεγάλες προσβολές, το πέσιμο των φύλλων και των καρπιδίων. Σε όλα αυτά προστίθεται και μια έμμεση ζημιά, οφειλόμενη στις μελιτώδεις εκκρίσεις με συνεπόμενη ανάπτυξη καπνιάς.
Οι μελίγκρες πολλαπλασιάζονται προπαντός την άνοιξη και δευτερευόντως κατά τη φθινοπωρινή περίοδο. Σπανιότερα αποτελούν σοβαρό φυτοϋγιεινό πρόβλημα, εκτός από την περίπτωση προσβολής νεαρών δέντρων στην ανάπτυξή τους. Οι μεγαλύτερες ζημιές προκαλούνται προπαντός από την πράσινη μελίγκρα που, αντέχοντας περισσότερο των άλλων ειδών στις υψηλές θερινές θερμοκρασίες, μπορεί να παρατείνει τις προσβολές της στους τρυφερούς βλαστούς, τόσο που, σε ισχυρές προσβολές, να απαιτούνται ειδικές επεμβάσεις καταπολέμησής της.
Συνεπώς, το πρόβλημα για μια επέμβαση καταπολέμησης μελιγκρών πρέπει να εκτιμάται κατά περίπτωση. Παρουσία ενός 5 - 10% βλαστών προσβεβλημένων από την πράσινη μελίγκρα ή 20 - 25% για τις άλλες, δικαιολογεί ένα ειδικό ψεκασμό που εκτελείται την άνοιξη με ειδικά αφιδοκτόνα όπως τα πιριμικάρμπ, εθιοφενικάρμπ, μεβινφώς (φωσδρίνη), φωσφαμιντόν (Ντιμεκρόν) κλπ..
