Συνθήκες εμφάνισης τροφοπενίας.

    Η έντονη παρουσία της προκάλεσε το ενδιαφέρον και τον προσδιορισμό της αρχικά στη Λέσβο (1960) και στη συνέχεια και σε άλλες ελαιοκομικές περιοχές (Αττική, Εύβοια, Ζάκυνθο, Κρήτη, Κέρκυρα, Λευκάδα, Πελοπόν­νησο, Σάμο).

    Εκδηλώνεται σε εδάφη αποπλυμένα και φτωχά σε οργανική ουσία, όξινα ή αλκαλικά, τόσο σε δεν­δρύλλια φυτωρίου όσο και σε αιωνό­βια ελαιόδεντρα.

Συμπτώματα

    Τα φύλλα αρχικά παρουσιάζουν χλωρωτική επιφάνεια σε τμήμα τους προς την κορυφή από το 1/3 ως τα 2/3 του μήκους των. Η χλώ­ρωση αυτή σιγά-σιγά μεταβάλλεται προς κιτρινοπορτοκαλιά, αρχίζοντας από τις κορυφές των νέων βλαστών και προχωρώντας προς τα κάτω. Σε βαριές περιπτώσεις παρατηρείται σε αυτά τα φύλλα ξήρανση του άκρου του ελάσματος ή και παραμορφωτικά φαινόμενα, μικροφυλλία και φυλλό­πτωση.

    Η συνήθης νέκρωση του ακραίου ματιού πολλών κλαδιών προκαλεί την έκπτυξη επάλληλων κλαδίσκων, που δίνουν στη βλάστηση τη μορφή σκούπας ενώ προοδευτικά ξηραίνο­νται. Επίσης, σε προχωρημένες περι­πτώσεις τροφοπενίας βορίου δεν σχηματίζονται ανθοφόρα μάτια, παρα­τηρείται θερινή καρπόπτωση και η α­πόδοση μπορεί να μηδενιστεί.

    Επειδή τα συμπτώματα δεν είναι α­πολύτως χαρακτηριστικά, ο ασφαλέ­στερος τρόπος διάγνωσης είναι η α­νάλυση φύλλων (το όριο έλλειψης βορίου είναι κάτω από 20 ppm Β στην ξηρά ουσία των φύλλων).

Αντιμετώπιση.

    Ο πρακτικότερος ε­φαρμόσιμος τρόπος αντιμετώπισης της τροφοπενίας βορίου είναι η χο­ρήγηση κατά το χειμώνα από εδά­φους βόρακα, σε ποσότητα που κυ­μαίνεται από 10 g ανά νεοφυτευμένο δενδρύλλιο, μέχρι 300 ή και 500 g ανά ενήλικο δέντρο (κατά μέγεθος). Αυτή η εφαρμογή θα πρέπει να επα­ναλαμβάνεται κάθε 3-4 χρόνια.

     Αν τα συμπτώματα εμφανίζονται σε σπορα­δικά δέντρα στον ελαιώνα, θα πρέπει να προστίθεται (τουλάχιστον εφάπαξ) βόρακος σε όλα τα δέντρα του ε­λαιώνα, προληπτικά και ανεξάρτητα αν εμφανίζουν συμπτώματα τροφοπε­νίας ή όχι.