Αυτές οι δύο σήψεις προξενούν­ται από την προσβολή δύο διαφο­ρετικών παράσιτων, των Armillaria mellea (ινώδης σήψη) και Rosellinia necatrix (χνουδωτή, μαλλιαρή σή­ψη).

    Η ανάπτυξή τους ευνοείται απο την υψηλή υγρασία και από ανε­παρκή διαπερατότητα του εδάφους στο νερό, που εξασθενίζουν και νε­κρώνουν τις ρίζες, επί των οποίων εύκολα εγκαθίστανται αυτοί οι μύ­κητες. Εντούτοις μπορεί να παρα­τηρηθούν μολύνσεις και σε διαπε­ρατά ελαφρά εδάφη, που είχαν προηγουμένως φιλοξενήσει φυτά προσβεβλημένα από τα παθογόνα αυτά, όπως αμπέλι, ροδακινιά, ελιά, αμυγδαλιά, καστανιά.

    Τα συμπτώματα στο υπέργειο μέρος των δέντρων δεν διαφέρουν πολύ από τις άλλες σηψιρριζίες, παρασιτικές ή όχι, αλλά η παρουσία μυκηλιακών πλεγμάτων (υφών) επι­τρέπει να διακρίνονται οι δύο αυτές σήψεις. Τα πλέγματα αυτά της Αr­millaria mellea παρατηρούνται επί των ριζών, κάτω από τη φλούδα, και παρουσιάζονται με ινώδη οψη, λευ­κού χρώματος.

    Μερικές φορές δια­φοροποιούνται μυκηλιακά κορδόνια (ριζόμορφα) σκούρου χρώματος επί των ριζών καθώς και καρποφορίες του μύκητα, υπό συνθήκες υψηλής υγρασίας. Τα χνουδόμορφα πλέ­γματα (υφές) της Rosellinia necatrix παρουσιάζονται κατ' αρχάς λευκά και κατόπιν σκουρόμαυρα και εντο­πίζονται στο εξωτερικό μέρος των προσβεβλημένων οργάνων. Χαρα­κτηριστικό και των δύο παράσιτων είναι η “διάδοση εκ συνάφειας” (σαν κηλίδα λαδιού).

    Η καταπολέμηση γίνεται με ξερίζωμα των δέντρων που έχουν προσβληθεί και απολύμανση του εδάφους με βρωμιούχο μεθύλιο ή με την εκσκαφή μιας τάφρου για απομόνωση της προσβεβλημένης ζώνης για αποφυγή επεκτάσεων σε υγιή δέντρα. Ωφέλιμες είναι και οι ασβεστώσεις για δημιουργία δυσ­μενούς ρΗ, καθώς και οι αζωτολι­πάνσεις που προωθούν την αναβλάστηση των φυτών.